Do Punta Arenas w chilijskiej Patagonii docieramy bardzo późno w nocy. Łapiemy Ubera i jedziemy prosto do naszego domu z Airbnb. Zaskakuje nas, że jest tak zimno, bo te 8 stopni po gorącej Atacamie brzmi jak mróz.

Punta Arenas

To największe miasto w kontynentalnej części Patagonii po stronie Chile ma około 140-150 tys. mieszkańców. Dużo, a my spodziewaliśmy się raczej miasteczka z „Przystanku Alaska”.

Przynajmniej zabudowa się zgadza- niskie, proste domeczki, które sprawiają wrażenie trochę skleconych z czego sie dało, ale na elegancki sposób.

No i pogoda też się zgadza, co będziemy odkrywać przez resztę pobytu w Patagonii: wietrznie, zimno i zaciaga deszczem, by po 10 minutach razić nas słońcem i zmuszać do zdjęcia kurtek. Zmienność, to chyba podstawowa cecha „patagońskiej pogody”.

Dlatego, jeśli się wybieracie, koniecznie weźcie to pod uwagę przy pakowaniu: przyda się ciepła kurtka, coś przeciwdeszczowego, bielizna termiczna itp. Koniecznie czapka i chętnie rękawiczki. Choć te ostatnie możecie sobie kupić na miejscu w ramach „pamiątki”: rękawiczki z wełny alpaki kosztują zaledwie 25zł i grzeją ręce jak nic innego. Przetestowane!

Ale wracajmy do Punta Arenas, o którym za wiele powiedzieć nie możemy, poza tym, że:

• co niedzielę o 12.00 na głównym placu miasta pod katedrą jest uroczysta parada z wojskiem i orkiestrą oraz wciągnięcie flagi Chile na maszt,

• warto się przejść promenadą nad Cieśniną Magellana– jest tam kilka zacnych miejsc na fotki,

• a za główną atrakcję miasta uznajemy cmentarz miejski.
  Poza tym, że w ogóle jestesmy fanami cmentarzy, to ten jest absolutnie fantastyczny. Pochowani są tam ludzie właściwie ze wszystkich stron świata, wielu marynarzy, którzy zginęli na morzu, strażacy, przyjezdni, podróżnicy… Nagrobki położone są gęsto pomiędzy ogromnymi zielonym krzakami (nie będę strzelać co to, ale wygląda jak ogromne 5-metrowe tuje o obwodzie 6-7 metrów). Malowniczo się spaceruje, polecamy.

Wynajem samochodu w Patagonii

Po Patagonii spokojnie można podróżować autobusami i dla mniejszej liczby osób jest to na pewno korzystniejsza cenowo opcja. Dla nas z trójką dzieci, które w całości nie do końca są w stanie nosić swoje własne plecaki, jedynym rozsądnym rozwiązaniem był wynajem auta.

No ale, jak to u nas, oczywiście trafiliśmy z wyjazdem w high seson (listopad 2022), więc dostępność samochodów była bardzo mała, a ceny w ziązku z tym zabójcze. I gdy mówię „zabójcze” mam na myśli kwotę rzędu 5000zł za 6 dni wypożyczenia auta.
Do ceny podstawowej doliczyć musieliśmy bowiem dwie dodatkowe opłaty: za relokację auta z Punta Arenas do Puerto Natales oraz za zgodę na wjazd do Argentyny, co wiąże się z koniecznością dodatkowego ubezpieczenia pojazdu.

Jak sobie z tym poradziliśmy?

Napisalismy do pani, która była naszą gospodynią z Airbnb czy nie zna jakichś mniejszych wypożyczalni lub może ktoś znajomy chciałby wynająć.

To od niej dostaliśmy namiary na świetną malutką agencję, z której odebraliśmy auto za miłą (jak na patagońskie realia) kwotę 2500zł, i to już z dodatkowymi opłatami!

Dostaliśmy świetnie wyposażoną Kię Sorrento z porządnym silnikiem i po spędzeniu dwóch dni w zimnym Puerto Natales wyruszyliśmy w stronę dzikości.

Tierra del Fuego

Nie dajcie się zmylić mapie Patagonii! To co na papierze wygląda na krótki odcinek, który da się przejechać dosyć szybko, w rzeczywistosci może mieć 700 kilometrów. Odległości w tej części świata są naprawdę ogromne.

Dlatego ważne jest, żeby pamiętać o regularnym tankowaniu samochodu kiedy to możliwe, bo stacji benzynowych jest niewiele.

Trasa do Punta Arenas ma 255km i początkowo mieliśmy jechać prosto w tym kierunku.

Ostatecznie wyszło nam tego dnia jakies 600km, bo postanowiliśmy zahaczyć jeszcze o legendarną Ziemię Ognistą, skoro już jesteśmy tak bliziutko.

Z braku czasu nie daliśmy rady dojechac aż do legendarnej miejscowości Ushuaia, która uważana jest za prawdziwy „koniec świata”, ale przepłynęliśmy Cieśninę Magellana tam i z powrotem w Bahia Azul i zjedlismy obiad na Tierra del Fuego.

Uwaga, jeśli się nie wie, gdzie szukać posiłku, można pozostać głodnym podczas całej podróży!

W miasteczkach, które mieliśmy zaznaczone na mapie, cżęsto nie ma żadnego baru ani restauracji. Trudno się dziwić, jeśli w niektórych miejscach żyje tylko kilka rodzin.

O posiłek należy pytać w hotelach lub hostelach. My zatrzymaliśmy się przy pierwszym lepszym i bez problemu udało na się zamówic spaghetti bolognese z sałatką i deserem oraz piciem za 9000 CLP od osoby (około 9$). Nie wybieraliśmy oczywiście z karty, po prostu to nam zaproponowano.

Powrót ponownie promem przez Cieśninę Magellana (18000CLP=18$ za samochód, bez względu na liczbę pasażerów) i już jechaliśmy do Puerto Natales, które miało być naszą bazą przez kolejny tydzień.

Po drodze jeszcze zaliczyliśmy krótki przystanek na oglądanie wraku, a poza tym nastawcie się na ogromne obszary chilijskiej pampy, na której pasą się ogromne stada owiec merino, a także guanaco (kuzyn lamy) oraz… strusie! A właściwie nandu.

To ostatnie zdziwiło nas niepomiernie, bo całe życie kładziono nam do głowy, że strusie to żyją tylko w Australii. Otóż nic bardziej mylnego- naturalnym regionem występowania nandu jest właśnie Ameryka Południowa i duża liczba tych ptaków, które widzieliśmy po drodze, zdaje się to potwierdzać.

Torres del Paine

Puerto Natales to małe klimatyczne miasteczko, które bardzo odpowiadało moim osobistym wyobrażeniom o tym, jak powinno wyglądać misteczko w Patagonii. Jest ono główną bazą wypadową dla turystów, którzy chcą odwiedzić Park Narodowy Torres del Paine, leżący w odległości około godziny jazdy.

Koszty biletów wstępu do Parku możesz sobie sprawdzić na tej stronie. Gdy my odwiedzialiśmy Chile w listopadzie 2022 za bilet na trzy dni trzeba było zapłacić około 23 USD, tak mi się wydaje.

Nam się „upiekło”, bo w czasie naszego pobytu i aż do końca roku trwał strajk rangerów– nie można było kupic biletów przez stronę, ale też nie były one kontrolowane na wjeździe do Parku, więc wstęp mieliśmy darmowy.

Jesli wybieracie się do Torres del Paine to prawdopodobnie na trekking słynnymi szlakami W lub O, które „robi się ” parę dni.


Oczywiście my z dzieciakami nie mogliśmy skorzystać z gór aż w takim stopniu, ale to może dobrze. Przez dwa dni spędzone przez nas w Parku dął taki porywisty wiatr (podobno dawno takiego nie pamietają, tak nam powiedziała pani obsługująca w jednym ze schronisk na trasie), że niemożliwością było momentami utrzymać się na nogach, więc trudno mi sobie w takich warunkach wyobrazić kilkudniową wędrówkę.

Posiłek mozna zjeść w kilku punktach na trasie. My dla rozgrzania zamówilismy sobie zupę pomidorową w schronisku z pięknym widokiem na jezioro Pehoe. W tym samym miejscu startuje także króciutki 600-metrowy szlak na pobliski wodospad. Uwaga, wieje przeraźliwie, dzieci trzeba trzymać, żeby nie odfrunęły!

Pętlę samochodową wokół jezior w parku polecamy zrobić w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Przy ładnej bezchmurnej pogodzie ma się wtedy stale widok na góry.

Co więc robiliśmy i co możemy polecić Wam, jeśli wybieracie się do Torres z dziećmi?

Pierwszego dnia, gdy pogoda była trochę słaba, a górskie szczyty w dużej części przysłonięte przez chmury, wsiedliśmy w auto i przejechaliśmy wielką pętlę widokową wokół jezior w Parku. Zajęło nam to z przystankami cały dzień właściwie, ale nigdzie się nie spieszyliśmy.

Jedzie się drogą szutrową, która utrzymana jest w dosyć dobrym stanie. Nie można się niestety zatrzymać gdziekolwiek, ale punktów wyznaczonych do postoju (oznaczonych literą E jak „estacionamento”, czyli „parking”) jest po drodze mnóstwo.

Sercem Parku jest jezioro Pehoe o absolutnie niesamowitym turkusowym kolorze, w który aż trudno uwierzyć. Woda jest tam krystalicznie czysta, a do tego znakomicie natleniona, co w połączeniu ze wszystkim, co żyje w wodzie, daje właśnie taką niesamowitą barwę.

Drugiego dnia, korzystając z lepszej pogody, wybraliśmy się nad jezioro Grey.
Przyznam, że mieliśmy ochotę na rejst statkiem w kierunku lodowca, ale po ostatecznym przeliczeniu kosztów dla całej naszej piątki (ok 85 USD za osobę) wyszło nam jednak trochę za drogo. Ale jesli dysponujecie lepszym budżetem niż my, to polecamy, choć dużo tańsze będzie pływanie pod lodowcem w Argentynie, o czym piszemy w tym artykule o argentyńskiej części Patagonii..

Zamiast rejsu statkiem pomaszerowaliśmy lub raczej „przetrwaliśmy wedrówkę” do punktu widokowego (ok 1,5km w jedna stronę). Droga do celu wiedzie przez długą kamienistą plażę, na której wiatr dosłownie urywał nam głowę. Myślę, że w związku z tym żaden rejs tego dnia jednak nie popłynął, nawet gdybyśmy bardzo chcieli zapłacić.

Drogę powrotną z punktu widokowego wspominać będziemy jako jedno z najbardziej ekstremalnych doświadczeń w życiu, właśnie z powodu tego huraganowego wichru.

Pierwszy raz w życiu widziałam podmuchy tak mocne, że były w stanie rzucić dorosłym człowiekiem i toczyć nim po ziemii.

Dzieciaki trzymalismy kurczowo, a i tak wiatr przesuwał nam po kilka metrów. Ola momentami jechała na kolanach, zdzierając sobie spodnie. Te 1,5 kilometra szlismy jakieś 40 minut, a ja zmówiłam w tym czasie chyba wszystkie modlitwy. Nie wiem czy to zachęca 🙂 Widok na lodowiec i odpadające z niego góry lodowe jest dosyć ładny, choć szałowo to było dopiero w Argentynie (zobacz tutaj)!

Wiatr miał jednak tę zaletę, że przedmuchał nam wszystkie chmury, tak że moglismy zobaczyć szczyty Torres del Paine w pełnej krasie. I zostawić tam serce!

Puerto Natales

Pozostały czas w mieście spędziliśmy na krótkich spacerach brzegiem morza, na drobnych zakupach (rękawiczki z alpaki!) i na kosztowaniu miejscowych specjałów, do których nalezy pyszna pieczona jagnięcina.

Miasteczko jest nieduże, ale ma swój specyficzny klimat. Obawialiśmy się, że jako turystyczna baza wypadowa może być bardzo zatłoczone, ale nic takiego nie ma miejsca. Spotkać tam można albo miejscowych albo turystów, którzy wiedzą po co i na jaki szlak tam przyjechali. Klimat „końca świata” trochę jak w naszych polskich Bieszczadach. Bardzo, bardzo polecamy!